Dit artikel schreef ik toen we nog in volle onzekerheid zaten over de hoogbegaafdheid van onze zoon…
Zover zijn we ondertussen! Waar is mijn leergierig klein ventje gebleven dat als kleuter alles opzoog als een spons en duizend vragen stelde? Hij is nu zeven en hij zei me deze morgen: “Ik wil niet naar school.”
De zin die in zijn hoofd spookte?
Misschien zegt hij eindelijk wat al langer in zijn hoofd spookte, maar niet durfde zeggen? Hij weet nu dat mama en papa weten dat hij ongelukkig is op school en hij klampt zich vast aan die wetenschap.
Dus deze morgen kwam het zinnetje “Ik wil niet naar school!” eruit, maar volgens mij speelt het al veel langer in zijn hoofd!
Hij voelt nu dat hij niet graag naar school hoeft te gaan als dat niet zo is. Hij mag zich ongelukkig voelen en hij mag vertellen waarom dan wel. Maar hoe breng je als zevenjarige zoiets onder woorden?
Hij weet gewoon: “Ik wil niet naar school!”
Ik wil niet naar school, maar ik moet…
Maar helaas ‘moet’ hij wel naar school, ook al ‘wil’ hij eigenlijk helemaal niet!
En het zal niet in 1-2-3 opgelost zijn…
Het vervolg van de zoektocht
Ondertussen weten we dat hij in januari een uitgebreide test zal mogen doen bij een gespecialiseerd psychologe in Leuven. Het zal twee dagdelen duren en een flinke duit kosten.
Die test is wel betrouwbaar en normaal zou de school er ook iets mee kunnen….
Maar…
Stel nu dat ik toch fout zit? Want dat zou zomaar kunnen! Dat ik zo wanhopig op zoek ben naar het waarom van mijn ongelukkig kind, dat ik er toch naast zit!
Wat dan?
Want de school ziet de problematiek helemaal niet! De juf ziet geen kenmerken. De vragenlijst die de juf invulde bracht niets aan het licht dat zou verwijzen naar de problematiek die ik zie! Zie ik dan echt dingen die er niet zijn?
Deze emotionele rollercoaster, ik ben hem zo beu!
Ga ik mijn kind nu een hele dag een test laten doen, die echt niet goedkoop is, om misschien straks te zien dat ik ongelijk had!
Ja, dus! De test gaat er komen! En als ik ongelijk had, dan weet ik tenminste dat ik die piste moet uitsluiten en op zoek moet naar een andere reden waarom hij deze morgen pertinent ‘Ik wil niet naar school!’ uit zijn mondje gooide!
En dan ga ik gewoon verder op zoek! Samen met hem en zijn papa en alle andere betrokken partijen.
Want een kind dat op zevenjarige leeftijd de school al liever kwijt dan rijk is, dat is toch wel héél erg!
