Daar zit hij dan, een beetje onderuit gezakt. Met een zeer gesloten houding, armen over elkaar en een enorm sceptische blik.
Hij is een jongen van 13 jaar. De informatie die ik over hem had gehoord en gelezen kon samengevat worden als: Arrogante, pientere clown.
Het gesprek start met hem te vertellen wie ik ben, waar ik me in heb verdiept en waarom dat ik dat zo belangrijk vind. De blik in zijn ogen verandert enigszins, hij kijkt me nu aan met geïnteresseerde ogen.
Ik spoor hem aan om eerlijk te zijn in zijn antwoorden, dat hij mag zeggen in welke lessen hij het vreselijk vindt, met welke leerkrachten het niet klikt en welke taken hij uitstelt, want dat ik wéét dat het zo is en dat het oké is. Weer verandert er iets aan zijn lichaamstaal: Hij zet zich wat rechter.
Naar gelang het gesprek vordert vertelt hij over hoe heerlijk het is om weg te duiken in moeilijke wiskundige vraagstukken. Hij vindt het gek dat net dat vak wat hij het liefste doet, soms ook het vak is waar hij weg zou willen kruipen. Hij vertelt over die ene leerkracht die hem laat verder werken op zijn eigen tempo en dat hij het een eer vindt om van die man les te krijgen. Hij geeft eerlijk toe dat hij niet zoveel werkt voor school en dat hij dan maar energie steekt in zijn hobby’s.
Spontaan begint hij over dat er in de lagere school werd gevraagd om te versnellen aan zijn ouders, maar dat hij nooit had geweten dat dit op tafel had gelegen. Misschien had hij het ook niet gedaan, want hij had een toffe klas. Als hij nu echter terugkeek, dan was het misschien toch niet zo’n slecht idee geweest? Nu kijkt hij me vragend aan. De mening van de persoon die een half uur geleden enkel een gesloten houding en een sceptische blik bij hem opleverde, deed er ineens wél toe.
Eerlijk vertel ik hem dat ik ook denk dat het een goed idee was geweest om toen te versnellen, maar dat we aan het verleden nu eenmaal niets kunnen veranderen. Wat ik wel kan proberen te doen is ervoor zorgen dat hij meer van die zalige wiskundige vraagstukken krijgt, dat hij meer op zijn eigen tempo mag doorwerken en dat we gaan opperen om die vele herhalingen te schrappen.
Daar zit hij dan, helemaal rechtop. Met een open houding en een stralende glimlach kijkt hij me aan met hoop in zijn ogen.
Van een arrogante clown heb ik niet veel gemerkt, van een pientere, onbegrepen jongeman des te meer.
Wat heerlijk dat er iemand is die hem en al die anderen begrijpt.