Kan iemand me uitleggen hoe je kan bepalen of het beroep dat je uitoefent al dan niet essentieel is? Want het leek voor mij heel simpel, maar dat bleek dan in de praktijk totaal niet zo te zijn. Menig telefoontje naar de FOD economie, de coronalijn, overleg met collega’s en lezen op sociale media maakte me niet wijzer. De verwarring werd alleen maar groter.
Het begon met een eerste telefoontje naar de FOD economie: “Coaches zijn niet essentieel, maar kinderen tot en met 12 mag u nog in uw praktijk ontvangen, met de correcte veiligheidsmaatregelen in acht genomen.”
Later werd het bij één van mijn collega’s: “U mag kinderen tot en met 12 enkel coachen op veilige afstand, in de buitenlucht en met een mondmasker.”
Ik telefoneerde terug naar FOD economie om te vragen of er iets was veranderd, maar de mevrouw aan de telefoon zei: “Er zijn geen wijzigingen, u mag zelfs groepen tot 50 coachen als de kinderen jonger dan 13 zijn.”
Op sociale media en andere informatielijnen hoorde ik iets anders. Ik was de draad helemaal kwijt.
Het aller schokkendste echter, kreeg mijn collega te horen, die dan in coördinerende functie naar de coronalijn telefoneerde.
“Ja, mevrouw wat is essentieel? We denken dat gezond verstand daar veel kan bepalen. We begrijpen heel goed dat in sommige gevallen coachen van kinderen heel essentieel kan zijn.”
En toen…
Toen viel het woordje “Hoogbegaafd”.
De toon van het gesprek veranderde helemaal. “Want coachen van hoogbegaafden, DAT was uiteraard niet essentieel. Daar valt helemaal niet over de discussiëren.”
Het werd niet letterlijk gezegd, maar ’tussen de regels door’ en de aangenomen toon spraken boekdelen.
Als ouders de stap naar een specialist hoogbegaafdheid zetten voor hulp, dan doen ze dat écht niet zonder reden.
Als ik mijn afspraken van een week bekijk en weet welke problematiek er bij deze kinderen speelt, krijg ik het Spaans benauwd als ik weet dat ik ze als coach zou moeten schrappen, wegens ‘niet essentieel’:
Het ene kereltje waarvan de school tijdens het overleg aangaf helemaal niet meer te weten hoe ze hem nog verder konden helpen, smekend naar handvatten om ook dit kind te motiveren en tot leren te krijgen.
Het hoogbegaafd getest meisje waar de executieve functies zo ver achter lijken te lopen dat er nog steeds mensen zijn die twijfelen aan haar IQ score, die wel zwart op wit staat.
Die ene puber die met veel goede moed aan het secundair onderwijs begon, want daar zou het anders worden, die na 3 weken terug naar gedrag van onderpresteren was omgedraaid.
Dat meisje dat nog steeds niet graag naar school wil en eigenlijk wel heel graag zou willen dat het er wel gewoon leuk zou zijn.
De jongen waarvan de ouders met tranen in hun ogen bij mij aan tafel zaten omdat ze zien dat hun zoon niet gelukkig is en iedereen die hem probeert te helpen om de tuin kan leiden.
Alle dagen vecht ik met alle kracht die ik in me heb om te bewijzen dat hoogbegaafdheid geen luxeprobleem is. Ik doe dat als partner in het expertisenetwerk Hoogbloeier, als Coördinator Onderwijs binnen Hoogbloeier Gifted Academy en als specialist hoogbegaafdheid in een secundaire school.
Ik zie gelukkig beweging op vlak van kennis rond hoogbegaafdheid, zowel bij scholen, leerkrachten als omgeving. Dit telefoongesprek echter, zette nog maar eens pijnlijk in de verf dat we er nog bijlange na niet zijn.
Mijn collega beschreef hoe ze recht schoot uit haar stoel om de man aan de lijn terecht te wijzen. Tegen deze onwetendheid voeren we elke dag strijd, het ligt gevoelig bij ons.
De man aan de lijn sloot af met: “Mijn excuses mevrouw, het is duidelijk dat ik er te weinig van ken.” Op zich al een mooie toegeving.
Hoe in hemelsnaam kunnen mensen die echt geen flauw benul hebben van wat wij alle dagen in het veld doen beslissen over het al dan niet essentieel zijn van ons werk?
Ik zag de oproep van Minister Weyts en ja ik ben er blij om. Kritisch blij, dat wel, maar blij, want het toont aan dat beleidmakers inzien wat de waarde van het hoogbegaafde potentieel voor de maatschappij kan zijn.
Maar aan de andere kant van de coronalijn, beslissen mensen over het belang van iets, waar ze totaal geen kaas van hebben gegeten.
Als heel dit corona gedoe voorbij is, wil ik iedereen graag uitnodigen om eens te komen luisteren naar wat wij specialisten hoogbegaafdheid écht doen, elke dag, met heel ons hart.
En ga gerust met de ouders van de kinderen die we in begeleiding hebben in gesprek over het al dan niet essentieel zijn, u mag van mij, ik zou het zelfs heel erg appreciëren.
Ik ben vrij gerust over wat de ouders u zullen vertellen over het ‘Het luxeprobleem’ hoogbegaafdheid en de hulp die ze daarvoor bij ons kunnen vinden.
Ilse Verhoeven
Gecertificeerd specialist hoogbegaafdheid
Partner van expertisenetwerk hoogbegaafdheid Hoogbloeier
Coördinator Onderwijs Hoogbloeier Gifted Academy
Specialist Hoogbegaafdheid Middenschool Heilig Hart in Bree
Ik heb je artikel met tranen in m’n ogen gelezen. Als ouder kan ik beamen dat het heel frusterend is dat er zo weinig bekendheid & begrip is omtrent hoogbegaafdheid, helaas ook in het onderwijs.
Ik hoop van harte dat je snel je werk met alle kinderen die het zo nodig hebben weer kunt starten.