“Dat kan niet!” – Ik ben dat zo beu!

Al jaren hoor en lees ik “Dat kan niet!” als het op mijn kinderen aankomt… En ik ben dat zo beu! Want: HET KAN WEL! En het wordt tijd dat mensen dat beseffen en leren herkennen. Zeker andere ouders van hoogbegaafde kinderen en andere opvoeders en leerkrachten! Want net die dingen die ‘ze niet zouden moeten kunnen’ op vroege leeftijd herkennen, kan zoveel verschil maken voor de verdere toekomst van deze kinderen!

De eerste keer “Dat kan niet”.

Het begon in 2010. Ik was net mama geworden van een super schattig ventje. (Ik weet het, alle mama’s zeggen dat van hun baby! 😉 ) Met zijn alerte blik keek hij me al super snel aan en hij glimlachte. Mijn buikgevoel zei: “Dat is een bewuste lach!” Maar ‘Dat kon niet!’ – Niet volgens de standaard boekjes over baby’s en niet volgens alle bronnen op het internet. Hij was nog geen 4 weken en hij lachte naar mij, maar nee, dat kon écht niet!

Hij kent de kleuren en de tussenkleuren.
Hij kan twee uur aan één stuk spelen met één ding als peuter.
De weg op een camping waar we twee jaar geleden zaten kent hij nog als kleuter.
Hij puzzelt al met 100 stukjes.
De pengreep doet hij thuis echt wel goed, ook al doet hij het in de kleuterklas fout…. Dat kon allemaal niet!

Maar dat kan dus allemaal wel! Het feit dat ik overal las en hoorde dat het allemaal NIET kon, heeft er voor een stuk voor gezorgd dat ik zelf héél lang in twijfel heb gezeten. Ik zag dingen bij mijn kind die volgens anderen niet konden. Zag ik dan écht dingen die er niet waren?
Toen ik uiteindelijk mijn man overtuigd had dat het belangrijk was om uit te zoeken of hij echt niet hoogbegaafd was, omdat er problemen waren op school, was onze zoon een ongelukkig kind van 7 dat niet meer naar school wilde gaan!

Ze heeft het geheim van de Sint ontdekt – dat kan niet

Onze jongste is vier. In december kwamen we er achter dat ze het hele spel rond Sinterklaas had meegespeeld. Ze wist wat het geheim was en ze wist dat het op haar leeftijd niet de bedoeling was dat ze dat wist, dus had ze netjes haar rol aangemeten.
“Dat heeft iemand haar verteld!” kreeg ik als reactie, want een kind van vier kan dat zelf niet bedenken. Ik heb haar broer op het matje geroepen hoor, want het had gekund. Maar nee, die was het echt niet geweest, dat zag ik aan zijn gezicht! Ze had de puntjes gewoon zelf verbonden.

Als ik bijna met mijn ogen rol!

Daar stond ik dan bij een standje voor denkspelletjes. Ik ben fan van de spelletjes en ik ging in gesprek over dat ik vond dat ze als pluswerking wel in de kleuterklas zouden kunnen.
“Dit is te moeilijk voor een kleuter hoor,  dat kan écht niet!”

Oké dan… ik heb mijn vierjarige dat spel zien uitspelen voor mijn ogen. Ze is zelfs niet aan de makkelijke opdrachten begonnen wegens ‘die zijn niet leuk!’

De man lachte me bijna uit in mijn gezicht. Want nee, dat kan niet! Ik dacht even dat hij ging vragen of ze het dan even voor hem kon doen om het te “bewijzen” of zo.
*zucht*

Ik ben vertrokken, ik had geen zin in discussies of bewijzen aandragen!  Daar was ik weer als de opscheppende mama bestempeld! En ik wilde alleen maar zeggen dat ik fan was van hun producten en dat ik mogelijkheden zag voor hoogbegaafde kinderen op school met deze educatieve denkspellen!  ¨

Het kan wél

En dus… het kan wel! Het kan dat je kind puzzels maakt die leeftijdsgenoten niet kunnen maken. Het kan een olifanten geheugen hebben waar je mond van openvalt. Misschien kan het als 15-jarige programmeren op niveau waarvan een bachelor ICT zegt dat hij niet meer kan volgen. Het kan ook dat je kleuter de machten begint op te zeggen omdat het de patronen herkent. Het kan dat je kleuter het geheim van de Sint heeft uitgedokterd! Het kan dat je kleuter een denkspel heeft uitgespeeld, zelfs al geloven de vertegenwoordigers van de spellen dat niet.
En ja, een baby kan bewust lachen voor dat ‘de boekskes’ zeggen dat het kan! Nu zoveel jaar later, kreeg ik bevestiging dat mijn moederinstinct, mijn buikgevoel, de waarheid sprak! Hij heeft bewust naar mij gelachen!

Wanneer krijg jij te horen dat iets niet kon?