Het begint misschien allemaal wat onschuldig. Je kleuter ziet het verschil tussen letters en cijfers. De letters van zijn of haar naam worden herkend en in de juiste volgorde gezet. En ‘opeens’ besef je: ‘Mijn kleuter wil letters leren’. Constant worden letters gezocht en nagetekend (schrijven kan je het dan nog niet noemen). En ja, wat doe je dan? Een paar jaar geleden had ik waarschijnlijk geroepen: “Help, mijn kleuter wil letters leren!”. Nu, wat ouder en wijzer over het thema hoogbegaafdheid, laat ik me er niet door van de wijs brengen!
Een kleuter wil letters leren – wat doe je dan?!
Vroeger was ik misschien één van die mensen geweest die zou hebben getwijfeld. Ze was nog maar drie, ze ‘moest’ nog geen letters ‘leren’. Maar die motivatie om iets te willen leren, die intrinsieke motivatie, van binnen uit, die mogen we de kop toch niet indrukken? Ga je er dan naast zitten en begin je met het leren lezen aan te leren? Nee, natuurlijk niet! Je gaat niet pushen, maar als het kind het wil, mag het wel letters gaan onderzoeken en vragen die het heeft kan je beantwoorden. En je geeft hen letters cadeau… 😉
Ondersteun je kind met materialen
Een letterbord met magneten
Zorg voor een letterbord en een doos met magneten met letters en cijfers. Op die manier kan je kind er zelf mee spelen en onderzoeken zoveel het maar wil! Hier zie je hoe onze dochter de verdeling al maakte tussen letters en cijfers en dat ook = al netjes bij de cijfers werd gecategoriseerd.
Spelletjes om letters te leren
Een puzzel bijvoorbeeld, waar letters moeten ingelegd worden bij de figuren die met dezelfde letter beginnen.
Plasticine met letters en cijfers
Malletjes van letters en cijfers die in de klei kunnen worden gedrukt zijn ook super tof. Op die manier zijn ze ook nog met hun handen bezig! Play Doh heeft een mooie set met letterstempels om in plasticine uit de drukken.
Letterblokken
Er bestaan ook letterblokken. Die zijn natuurlijk ook super tof. Op die manier zijn de kinderen zowel bezig met bouwen als met letters. Ze kunnen hun naam bouwen of woordjes proberen te vormen.
Laat boekjes rondslingeren
Simpele boekjes voor peuters, waar de woordjes onder bepaalde voorwerpen instaan zijn bijvoorbeeld super leuk om eerste woordjes te leren lezen.
Ja, mijn kleuter wil letters leren
Niet alle mensen in je omgeving zullen het begrijpen, dat je meegaat in de leerhonger van je kind. Maar laat je daar niet door afschrikken. Uiteindelijk is het super belangrijk dat jouw kind zich goed blijft voelen en je kind moet leren te laten zien wat het al kan. Het is niet erg als je al kan lezen voor je naar het eerste leerjaar gaat, wat je kan, mag je laten zien.
Als je goed kan voetballen, mag je dat toch ook laten zien!
Ja, maar – dan gaat hij zich in het eerste leerjaar toch vervelen?
Als je kind als kleuter al letters wil leren en misschien zichzelf al heeft leren lezen, dan vrees ik dat verveling sowieso wel zal toeslaan in de loop van de komende jaren. Dat zijn dan dingen om je dan zorgen over te maken. In overleg met de school, het zorgteam en de leerkracht en met vertrouwen in je kind, komen jullie er wel!
Het is oké om je kind te leren om zijn talenten te laten zien, om interesses te leren aangeven en te willen leren! Ondersteun dat, steek het niet weg! Je kind gaat er je zo dankbaar voor zijn!
Lees ook: Opvoedtips voor hoogbegaafde kinderen.
Ik vind dat je altijd moet luisteren naar de behoeften van je kind. Ik was altijd gek op lezen. Toen ik jong was, kreeg ik leesboekjes voor kinderen uit hogere klassen. Dat sloot beter aan bij wat ik interessant vond en wat ik kon. Ik ben blij dat mijn moeder me die boekjes ook heeft gegeven. Dus ook met letters, zou ik daar spelenderwijs wat meer mee doen. Juist spelenderwijs. Zo dwing je niets, leg je nergens druk op, maar geef je op een leuke manier toch aandacht aan de interesse.
Ik vind het grappig dat mijn zoontje nu zijn naam kan schrijven en daar mee de snelste van zijn klas heeft. Maar goed, het zijn 2 letters 🙂 Maar ik vind het ook leuk dat hij altijd zijn naam herkent en al kan ‘lezen’ Ook als de letters los van elkaar ergens in een tekst staan. Zoals je in mijn reactie vast ergens de naam ‘Peter’ of ‘Moniek’ kan lezen. 🙂
Je hebt helemaal gelijk dat je moet kijken naar de behoeften van je kind. En ik denk als je als ouder je gevoel volgt, dat je dat automatisch doet…
Fijn om je hier te zien, Sheila! 🙂
We hadden gisteren oudercontact (einde schooljaar) voor mijn zoontje van vier. Mijn zoontje kan alle cijfertjes schrijven en ongeveer de helft van het alfabet. We hebben hem dat niet echt aangeleerd, hij ziet die dingen en vraagt dan wat het is. Wij antwoorden gewoon “dat is een cijfertje één”…
Op school zit hij in een groepje van “betere leerlingetjes” die extra oefeningen krijgen,. onlangs was ik met mijn zoontje aan het tekenen en schilderen en begon hij ineens die cijfertjes en lettertjes op het blad te tekenen. Mooi in volgorde, wel nog een beetje onwennig, maar echt goed leesbaar. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Apetrots was hij, en ik erbij. Maar goed, ik vraag me dus af hoe hij dat geleerd heeft. De juf heeft er intussen ook lucht van gekregen en op het oudercontact vertelde ze ons dat het “beter was om daarmee te wachten tot hij in het eerste studiejaar die dingen aanleert”. Moet ik nou echt tegen mijn kind gaan vertellen dat hij nog twee jaar moet wachten met schrijven??? Wat een onzin! We wisten dat ons zoontje een goede dosis verstand had en dus hebben we echt uitgekeken naar een school die voldoende infrastructuur heeft om de nodige uitdaging te vormen, maar nu begin ik toch sterk te twijfelen. Ik krijg de indruk dat het “te lastig” gevonden wordt door de juf om extra aandacht te besteden aan individuele ontwikkeling. Ik merk dit ook aan mijn zoontje als hij ’s ochtends weer eens niet naar school wil, want “school is stom”. Ik weet eigenlijk niet of mijn zoontje hoogbegaafd is. Dat etiketje doet er ook weinig toe tenslotte. Maar ik heb wel een oudere broer die eigenlijk best wel intelligent is en zijn hele schoolcarriere al slapende heeft doorgebracht in een dorpsschool met weinig uitdaging. Hij heeft nooit geleerd om door te zetten als dingen niet vanzelf gingen (omdat alles simpel was). Het gevolg is dat hij in het hoger onderwijs faalde door gebrek aan zelfdiscipline en nu ongelukkig is in de jobs waar hij “maar” toegang toe heeft bij gebrek aan een hoger diploma. Hij werkt constant onder zijn verstandelijk vermogen en met mensen waarmee hij weinig of niets gemeen heeft. Niets zegt natuurlijk dat het met mijn zoontje dezelfde kant uitgaat, maar de reactie van zijn juf baart me toch wel enige zorgen in deze context. Heb jij misschien goede raad?
Mvg,
V.