Het meisje op de lezing.

Terwijl het divers publiek dat naar mijn lezing komt luisteren binnenstroomt, valt mijn oog op een jong meisje. Ik schat haar een jaar of zestien. De meesten aanwezigen zijn in gezelschap van hun partner of hun collega’s. Zij is solo en zet zich op één van de nog weinige lege plekjes in het midden van het publiek.

De uiteenzetting die ik geef gaat over de opvoeding van hoogbegaafde kinderen. Om het hoe en waarom goed te kaderen komt er heel wat voorbij op het scherm. Enkele theoretische modellen en uiteraard ook de misdiagnoses ASS en AD(H)D die vaak voorkomen bij hoogbegaafden. Terwijl de herkenning in de ogen van mijn publiek verschijnt en ik heel wat knikkende hoofden zie bij de situaties die ik omschrijf, is er al een uur voorbij en is het tijd om te pauzeren.

Tijdens de pauze komen mensen vragen stellen over hun persoonlijke situatie. Ik zie de zestienjarige jongedame netjes in de rij haar beurt afwachten. Nadat de persoon voor haar vertrekt, komt ze op me af, kijk ze me recht aan met tranen in haar ogen en zegt: “Ik heb diagnose ASS, maar als ik u zo bezig hoor, denk ik écht dat ze het mis hebben. Dit is zo enorm herkenbaar voor mij.” De haren op mijn armen stonden ondertussen recht. Ik kon mezelf nog net bedwingen om haar een knuffel te geven. Wel geef ik haar mee dat ze me na de lezing even zou kunnen mailen, zodat ik haar nog wat extra informatie kan bezorgen om eens door te nemen.

Na de lezing, terwijl de evaluatieformulieren in het verzamelbakje vallen, zie ik de jongedame vertrekken. Ik kijk even naar de formulieren in de doos en bedenk me dat, zelfs al zouden alle evaluaties slecht zijn, als ik haar de juiste weg op heb kunnen helpen, dan is mijn avond goed geweest. Dit is één van de redenen waarom ik dit soort dingen wilde doen.

Ilse