Omdat ik hoogbegaafd ben.
De oudste hier is tien en hij weet dat hij hoogbegaafd is. Het was voor hem een belangrijk iets om te weten. Het heeft hem geholpen met inzien waarom hij zich anders voelde. Hij krijgt ook steeds nuanceringen mee: Hoogbegaafd zijn wil niet zeggen dat je beter bent dan anderen. Je hebt aanleg om goed te leren, maar dat wil niet zeggen dat je ook goede prestaties zal leveren. Je zal er ook voor moeten werken. De voetjes moeten wel op de grond blijven.
Uiteraard blijft sturen nodig. Als zevenjarige gebruikte hij in een discussie over kleuren het argument dat hij hoogbegaafd was als reden om te staven dat zwart geen kleur is.
Dan wordt er thuis over gebabbeld. Argumenteren en onderbouwen is altijd goed, maar “Omdat ik hoogbegaafd ben” zal er niet voor zorgen dat je gelijk krijgt en het betekent ook niet dat je gelijk zal hebben. Elke persoon, hoogbegaafd of niet, kan nog elke dag bijleren. Dat is de manier waarop je omgaat met mensen: “We kunnen van elkaar leren.”
Ook de waarde van een diploma wordt hier dagelijks getemperd. Wat wil dat zeggen: “Ik heb een Master?”
Dat is hetzelfde als zwaaien met “Ik ben hoogbegaafd.”
Je staat niet boven anderen, je bent niet beter, je kan van elkaar blijven leren, je kan samen groeien,… Dat is de boodschap die hier wordt meegegeven.
Dat is ook werken aan een groeigerichte mindset. Je diploma is niet je eindpunt, het kan je helpen op je weg naar een bepaald doel, maar je papiertje is niet je waarde. Nooit.
Net zoals een IQ test dat nooit zal zijn.
Een paar weken geleden werd onze zoon geïnterviewd over zijn hoogbegaafdheid. De interviewer vroeg wat dat nu voor hem was, dat hoogbegaafd zijn. “Eigenlijk ben ik helemaal niet zo bijzonder. Ik denk en leer gewoon wat anders. Dat is wel handig om te weten.”
Op dat moment glim ik dan wel van trots. “Hij doet dat goed.” denk ik dan.
“Gamingmodus”
En toen…
Toen zat hij het computerspel Fortnite te spelen en hoorde ik hem opgewonden roepen: “Omdat ik hoogbegaafd ben.”
Gelukkig gingen we net op dat moment aan tafel en moest hij het potje afbreken.
We konden dus onmiddellijk in gesprek. Hij zat er helemaal ongelukkig bij. Zijn hele houding en zijn ogen toonde een ‘verslagen’ kereltje.
Blijkt dat hij in de online gaming wereld een paar kinderen van zijn oude school was tegengekomen. Hij moest zich verantwoorden waarom hij van school was veranderd, want hun school was veel beter. Ze waren een hele tijd aan het jennen en pushen geweest. En uiteindelijk wilde hij zeggen: “Ik ben van school veranderd omdat ik hoogbegaafd ben en deze school beter bij me past.” Maar zover kwam het niet. Het werd een online ruzie over scholen.
Ook hier was nuancering nodig.
Geen enkele school is dé oplossing voor alle hoogbegaafde kinderen. De school waar het één kind floreert, zal voor het andere niet de oplossing zijn en omgekeerd. De methode van de ene school sluit veel beter aan bij het ene kind, dan bij het andere.
Uiteraard zijn er scholen die veel meer kennis hebben over de aanpak van cognitief sterke kinderen en gelukkig stijgt dat aantal elk jaar. Natuurlijk is de waarschijnlijkheid voor een goede match met een hoogbegaafd kind dan groter. Maar ook een specifieke school kan soms mislopen voor een bepaald kind…
“Jouw school was op dat moment de beste oplossing voor jou. Dat maakt de andere school geen slechte school voor de andere kinderen… Voor hen kan dit wel gewoon ‘de beste’ school zijn.”
Weten wie je bent.
Een kind mag dus weten dat het hoogbegaafd is, meerbegaafd is, een snelle denker is, … Wat voor naam je het ook geeft, je mag dat benoemen. Het uit de weg gaan, maakt het namelijk niet minder waar.
Het is aan ons ouders, coaches, opvoeders en leerkrachten om altijd de juiste nuanceringen mee te geven en om in gesprek te gaan. Het fijne is dat zo’n kind mee kan in deze gesprekken, zal meedenken en het écht wel kan begrijpen…
“Omdat het hoogbegaafd is.”
