Een incompetente leerkracht, zo voelde ik mij!
Toen ik ontdekte dat hier in huis een hoogbegaafd kind rondliep, voelde ik me eerst als mama ook niet helemaal op en top! Maar dat kon ik beter plaatsen. Ik merkte dat we in onze opvoeding al een aantal dingen hadden aangepast, die ervoor zorgden dat het voor ons wel liep. Niet dat ik alles perfect wist of weet, maar de kennis die ik vergaarde, maakte alles toch een stuk beter. Bewuster dingen kunnen aanpakken, dat maakt echt een wereld van verschil.
Als leerkracht voelde ik me echter wel heel incompetent op vlak van hoogbegaafde leerlingen. Ik gaf op dat moment dat we de hoogbegaafdheid ‘op papier’ hadden staan voor onze zoon, 12 jaar les. En hoe meer ik las en leerde, hoe slechter ik me voelde als juf!
Wat wist ik daar weinig van, wat werd er ons als leerkracht weinig over hoogbegaafdheid verteld en hoe weinig deden we écht voor deze doelgroep!
Al die onbegrepen kinderen
Voor mijn ogen zag ik een aantal kinderen passeren. Jongeren, die ik met naam en toenaam kan noemen. Meisjes en jongens waarbij mijn buikgevoel altijd heeft gezegd: “Hier klopt iets niet!”
Dat ene meisje met super goede punten, maar doodongelukkig omdat ze geen vrienden kon maken op school. Ze had het topje van mijn vinger nodig van de instructie, maar wat was ze bang om te falen. Hoe verder het jaar vorderde, hoe dieper ze wegzakte. De leerlingenbegeleider zat met de handen in het haar! Iedereen wilde haar helpen, niemand wist hoe.
Die jongen, waar een label op werden geplakt van A(D)HD, maar die in mijn les met de opperste concentratie kon werken aan een creatieve opdracht. Ik viel echt bijna letterlijk van mijn stoel toen ik op de klassenraad zat en hoorde dat hij niet stil kon zitten en dat hij soms zo ontzettend irritant deed in de klas. Hadden we het daar over hetzelfde kind?
En zo kwamen erg veel kinderen in mijn hoofd, waarvan ik eindelijk begreep wat er aan de hand was geweest. Jaren aan kinderen, die niet waren gezien. Niet door mij, niet door mijn collega’s. Het vrat aan mij en aan mijn motivatie.
Mezelf kwijt raken
Op één van de allerlaatste klassenraden waar ik aanwezig was, kwam er een hoogbegaafd kind voorbij. Het meisje haalde zowat een perfecte score over de hele lijn op de meest theoretische richting op de secundaire school waar ik lesgaf. Het enig wat er bij mij hardop uitkwam was: “Oei!”
Vreemde blikken keken me aan. Want waarom zeg je bij zo’n rapport met blinkende cijfers nu “Oei?”
Ik kreeg van alles te horen, waar ik totaal niet mee akkoord ging en ik begon letterlijk op mijn stoel te trillen. Een vriendin/collega zat naast mij en legde haar hand op mijn been: “Rustig!” zei ze. “Rustig”.
Ik heb op mijn tanden gebeten om dan na de klassenraad naar buiten te stevenen. Ik, Ilse, de moderator, diegene die altijd probeerde te verbinden, zat met een grote knoop in mijn maag.
Nu ik zélf veel meer wist over hoogbegaafdheid, hoe je deze kinderen kan aanpakken en vooral kon helpen, kon ik het niet overbrengen aan mijn collega’s. Het voelde als met mijn rug tegen de muur staan. Ik voelde me hier een incompetente leerkracht en collega. Overbrengen wat ik voor kennis had, lukte me niet.
En toen brak ik
Een paar weken later ben ik gebroken. Mijn motivatie zat ver beneden het nulpunt en ik was vooral boos, héél erg boos. Boos op mezelf, boos op de lerarenopleiding, boos op de houding sommige collega’s, boos op het systeem, …
Ik was ook heel verdrietig en ik voelde me gefaald. Ik vond niet dat ik nog een goede leerkracht kon zijn, niet met al die boosheid en al dat verdriet in mij. Ik kapte na mijn ziekteverlof een knoop door, ik ging met loopbaanonderbreking, want dit was niet de leerkracht die ik wilde zijn.
En kroop ik terug naar boven
De weg naar boven begon met rust, veel rust en dingen doen waar ik blij van werd op de momenten dat ik wat energie had.
Ik ging op zoek naar meer kennis over hoogbegaafdheid bij de Hoogbloeier Gifted Academy. Na 15 jaar legde ik nog eens een examen af, voor het eerst sinds lange tijd herkende ik diep van binnen terug iets wat intrinsieke motivatie heet. Ik kon me niet meer voorstellen wanneer ik dat voor de laatste keer had gevoeld. Was het als kind in het eerste leerjaar?
Mezelf vinden
Ik vond mezelf en mijn rust vanbinnen terug. De knoop in mijn maag is weg, het vuur is terug. Dit heeft zo moeten zijn.
Eens leerkracht, altijd leerkracht!
Ik mis ze, mijn leerlingen, samen met het lesgeven. Uit de grond van mijn hart, wat deed ik dat lesgeven graag!
Dat gemis zal altijd wel blijven denk ik.
Als ik nu echter herkenning in de knikkende ouders zie op mijn lezing of als ik een ‘dankjewel voor de hulp’ krijg, dan weet ik dat het goed is.
En ondertussen zie ik beweging in ‘het onderwijs’.
Leerkrachten zijn idealisten. Ze willen het goed doen, voor AL hun leerlingen. Daar ben ik echt heel erg zeker van!
Zodra de kennis er is, gaan ze er mee aan de slag! Zo zijn leerkrachten nu eenmaal. 😉
Voel je geen incompetente leerkracht!
Als je de nood als leerkracht ziet en je hebt hetzelfde gevoel als ik, dat je eigenlijk geen idee hebt wat die hoogbegaafde kinderen nodig hebben, ga er dan mee aan de slag!
Trek je directie aan hun mouw en leg uit waar de nood zit, dat er kennis te kort is. Dat is geen verwijt, wel gewoon een feit. En het is op te lossen ook!
Ik voel en ik zie verandering. Sommige leerkrachten zijn, net als ik, uit zichzelf begonnen met zich bij te scholen. Het olievlek principe komt op gang! Gelukkig!
Hoogbloeier Gifted Academy
Hoogbloeier Gifted Academy geeft vaak nascholingen zoals bijvoorbeeld signaleren en differentiëren in het secundair onderwijs. Kijk zeker eens in de agenda op hun site.
En als de school in zijn geheel aan de slag wil en de zorg voor hoogbegaafde kinderen prioritair wil maken, dan zijn er complete pakketten met ondersteuning beschikbaar en volledig uitgewerkte pedagogische studiedagen en nascholingen om een beleid op maat te helpen uitstippelen.
Ilse
Lees ook: Waarom een hoogbegaafd kind geen Latijn moet kiezen.
