Als je kind hulp nodig heeft en het die niet krijgt. …Dan word je als mama boos en verdrietig. In mijn ogen moet elk kind de hulp krijgen die het nodig heeft. Daar zou toch geen ‘ja maar’ aan verbonden mogen zijn. Het zou ook niet van de financiële toestand van de ouders mogen afhangen?! Maar helaas is de waarheid anders…
Lateralisatie problemen.
De school en wij als ouders konden er in het begin onze vinger niet opleggen. Onze zoon zijn werktempo is vrij laag, zijn geschrift blijft een werkpunt en hij maakt gekke fouten of veel fouten die blijven terugkomen. Hij doet het nog goed op school hoor. Geen ramp daar, maar het werd duidelijk dat het wel een probleem zou kunnen gaan worden.
Onze zoon is hoogbegaafd en heeft daarvoor al een coaching traject achter de rug. Gelukkig kunnen we nog steeds op die coach rekenen als we ergens mee zitten. Hij stelde voor om onze zoon ook te laten testen voor lateralisatie problemen.
Bij een kinesist moest hij allerlei testen doen en daar kwamen inderdaad die lateralisatie problemen uit. Om een terugbetaling te kunnen krijgen voor deze therapie, moest hij de voorgeschreven test van de overheid ook nog doen, op doktersvoorschrift… en daar kwam een vervelend addertje uit.
Want ja, hij heeft lateralisatie problemen, de kinesist zag het overduidelijk. Maar door zijn hoge IQ en zijn enorme doorzettingsvermogen scoort hij op de test van de overheid te goed om een terugbetaling te kunnen krijgen.
Wat is er dus aan de hand? Onze zoon compenseert met zijn IQ en doorzettingsvermogen zijn lateralisatie problemen. Voorlopig lukt het hem nog om met die compensatie het tempo op school aan te houden, maar hoe lang hij dat nog kan blijven volhouden zonder therapie is een groot vraagteken. Er moet gewerkt worden aan die lateralisatie, maar we krijgen het niet terugbetaald. Hij heeft die hulp echt wel nodig!
We hebben nu 18 beurten, die we via de huisarts terug kunnen betaald krijgen, maar daarna dan?
Ik werd er zo verdrietig van, want ik zie dat het hem problemen oplevert.
Uit het verslag van de kinesist blijkt ook duidelijk dat ze echt ziet dat hij er last van heeft. Ik zag dat trouwens zelf ook, ik zat er naast tijdens de testen.
Zijn ‘coping mechanism’ is in gang geschoten. Hij zegt letterlijk zelf: ‘Ik doe dat op mijn manier!’ – het probleem is dat de dingen dus niet geautomatiseerd zijn.
Als een kind hulp nodig heeft…
Op sociale media vertelde ik over onze situatie en ik kreeg een vloedgolf van reacties van ouders die soortgelijke dingen hebben meegemaakt met andere leerstoornissen, IQ-testen en meer. En ik zuchtte diep!
Al deze kinderen hebben niet gekozen voor deze problemen, maar we zouden ze toch zo goed mogelijk moeten kunnen helpen?!
Financieel
Al die testen, behandelingen, dokters en coaches, ze kosten geld. Kinderen met leerstoornissen en labeltjes zitten overal, in alle lagen van de bevolking en in alle kleuren en maten.
Niet alle ouders hebben het financieel even breed… en toch verdienen alle kinderen de hulp die ze nodig hebben.
Bij ons is het dubbel… het ene ‘probleem’, namelijk de hoogbegaafheid, zorgt ervoor dat hij het andere probleem niet erg genoeg laat zien om een terugbetaling te krijgen. Heeft hij er daarom minder last van? Nee dus…
En dan nog een bedenking…
Hoe betrouwbaar is een resultaat van een standaard test bij een kind dat al niet ‘standaard’ is?
*zucht*
Voorlopig gaan we dus verder met die 18 beurten van de huisarts en de oefeningen thuis en hopen we dat het voldoende zal zijn.
Moest er geen verbetering komen, kan het ook nog zijn dat er DCD schuilt… maar daar gaan we voorlopig even niet aan denken.
