Ik hoop dat mijn kind niet hoogbegaafd is.

Hoewel ik weet dat ze bestaan, de ‘mijn kind, schoon kind’ ouders, is het net het tegenovergestelde wat ervaar ik bij mijn gesprekken met ouders van hoogbegaafde kinderen.
De meesten hopen vurig dat hun vermoeden dat ze een hoogbegaafd kind hebben niet juist is. Ze verwachten soms dat ik zeg dat ze spoken hebben gezien en dat het allemaal niet waar is. Maar vaak, als ze tot bij mij zijn durven komen, moet ik bevestigen dat er veel tekenen zijn dat hun kind wel degelijk hoogbegaafd zou kunnen zijn.

Daar heb je weer zo’n ouder

Waar komt dat hardnekkige idee dan toch vandaan dat ouders graag willen dat hun kind hoogbegaafd is? Dat vraag ik me echt af. En ik weet als oud-leerkracht ook wel dat ze bestaan, je hebt in elke groep mensen wel een aantal opscheppers.  Toch,  in mijn ervaring zijn dat de mindere aantallen.

De terughoudendheid van de ouders die ik ontmoet om op school iets te gaan zeggen over hun vermoeden van voorsprong, is echter wel heel groot. Ze willen niet dat ze worden bestempeld als ‘weer zo’n ouder die denkt dat haar kind beter is dan de rest!’

Feit is dat ze dat ook helemaal niet komen zeggen als ze naar school stappen. Als een kind moeilijk kan leren en de ouder stapt naar school, komt die ouder dan zeggen dat het kind minder is dan de rest? Dat denkt toch niemand als er met een hulpvraag voor een minder presterend kind naar de school wordt gegaan?
Waarom denken ze dat dan wel over ouders die dat voor hun hoogbegaafde kind doen?
Net zoals elke ouder, wil de ouder van dat kind ook dat zijn kind gelukkig is en dat het wordt geholpen. Het op school gaan aankaarten is ook een hulpvraag, een roep naar begrip en ondersteuning. Want net als het kind dat moeilijk leert en dus andere hulpmiddelen nodig heeft dan de gemiddelde leerling (die niet bestaat), heeft een hoogbegaafd kind ook andere dingen nodig om tot leren te komen.

Hopen dat je kind niet hoogbegaafd is

Ik begrijp waar deze hoop om geen hoogbegaafd kind te hebben vandaan komt bij ouders. Niets is zo fijn als een ‘gewoon’ kind dat nergens problemen zal ervaren en gelukkig kan zijn.
Ouders die zich inlezen over het thema hoogbegaafdheid zien woorden als depressies, onbegrip, schoolverlaters, drop-out, onderpresteren en meer. Ze horen of ervaren dat scholen vaak  niet weten hoe ze het moeten aanpakken en dat leerkrachten het niet zien.
Je zou voor minder gaan hopen dat je spoken hebt gezien!

Je kan er niets aan veranderen

Je kan nog zo hard hopen dat er niets aan de hand is, als je kind wel hoogbegaafd is, kan je daar uiteraard niets aan veranderen. Wel kan je jouw mindset (daar is het woordje weer! 😉 ) aanpassen. Hoogbegaafden zijn mensen met wonderlijke talenten. Ze zien de wereld door een heel andere bril. Ze kunnen intens genieten en voelen en zijn in staat om oplossingen te zien die niemand voor hen heeft bedacht of neergeschreven in een boek.
Het is een gave, die omgezet kan worden in prachtige talenten.

Blijf geloven in je kind!
Weet dat je niet alleen staat, we zijn met velen die dagelijks de juiste weg zoeken voor onze “gifted kids”
(Ik vind dat woord in het Engels veel beter passen. 😉 )

Blijf vertrouwen in je kind!

En bovenal wees trots op dat kind met die wondere gave!
Laten we met zijn allen blijven vertellen over deze kinderen. Over alles wat fout loopt, maar zeker ook over de mooie momenten, want die lijken we ooit wel eens te vergeten.
Laten we de wereld laten zien dat hoogbegaafden ook zorg nodig hebben.
Laten we op tafel blijven kloppen voor de noden van deze kinderen, want ook zij hebben recht op onderwijs op maat en begrip van de maatschappij.

Het heeft geen zin om te hopen dat je kind niet hoogbegaafd is.
Maar je hoeft ook niet te wanhopen omdat het wel zo is!
Het komt goed!

 

Ilse

gecertificeerd hoogbegaafdheidsexpert